Yağmur ! Sessizce silecek kibrimizi...

Bugün ufak tefek işlerimi halletmek için dışarı çıkmak zorundaydım ve hava kapalıydı sağanak yağış uyarısı vermişti meteoroloji..şemsiyemi alıp yola koyuldum ..otobüsten indiğimde beni kovadan boşalırcasına yağan yağmur karşıladı.İşlerimi halletmem için bi müddet yürümem gerekti.. üç caddeden karşıdan karşıya geçecektim ...evden çıkarken yağmurdan bîhaber olan insanlar sırılsıklam olmuşlardı bile ...bense şemsiyemin altında etrafı izliyordum yeşil ışığın yanmasını beklerken..ıslanan insanları görünce nedense istem dışı bi minicik üzüntü oluyordu içimde...sağıma baktım montunu çıkarıp şemsiye niyetine kullanan bi bayan vardı.. soluma baktığımda ise benden üç adım uzaklıkta ıslanan bi bayan gördüm ışığı beklerken benim öyle vurdumduymaz bi tavırla şemsiyenin altında tek başıma beklemek içime sinmedi yavaşça bayana yaklaşıp şemsiyenin yarısını onunla paylaştım..bayan önce bi bana baktı ve gülümsedi teşekkür ederim dedi..biraz tedirgin gibiydi sonra tekrar baktı gülümsedi..çok teşekkür ederim dedi..klasik hava durumu muhabbeti yaptık üç dört cümle :) karşıya beraber koşarak geçtik ben bu taraftan gidicem çok teşekkür ederim dedi bayan..aslında benim aklıma takılan konu çok başka. insanlar ufacık bi 'iyilik' olarak adlandırdığımız eylemden bile çekinir olmuş..yani sürekli olumsuz ve kötü şeyler akla geliyor değil mii..nedense ben öyle sezdim..bi çıkarı olmadan kimse kimseye yardım etmez gözüyle bakılıyor..ufak tefek böyle minik 'iyilik'ler yapsak ya hepimiz ..çıkarsız...karşılıksız....sadece karşıdakinin bi tebessümü bi teşekkürü bi el sıkması yetmez mii hııı ?! neden yazdım bunları bilmiyorum final öncesi kafam dağılsın diye belki de :) neyse sustum tamam yeter dimi :)

Bu da şarkımız olsun o zaman ;)
https://www.youtube.com/watch?v=B1s53-hEfpU